O ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΒΔΑΣ (1940 – ) γεννήθηκε στο Πειραιά το 1940. Έκανε σπουδές ζωγραφικής στην Ecole des Beaux-Arts (1962-1965) στις Βρυξέλλες, και στην Ecole des Beaux-Arts (1965-1966) στο Παρίσι. Το έργο του αποτελείται κυρίως από ανθρώπινες μορφές, τις οποίες αποδίδει μ’ εξπρεσιονιστική διάθεση. Χρησιμοποιεί πλούσια χρωματική κλίμακα, που τη χειρίζεται με αμεσότητα και αυθορμητισμό. Εργάζεται με θεματικές ενότητες και έχει ιδιαίτερη προτίμηση σε δυναμικά θέματα, που περιλαμβάνουν την ανθρώπινη μορφή σε κίνηση (συνθέσεις με αθλητές, δρομείς, ιππείς κ.ά.). Δημιουργεί επάλληλα χρωματικά επίπεδα με κοφτές και πλατιές πινελιές, προσδίνοντας τους συγκεκριμένη κατεύθυνση και χρωματική ροή. Αποφεύγει το σχεδιαστικό περίγραμμα και οδηγεί το βλέμμα του θεατή στην ανάγνωση του θέματος μέσω των χρωματικών συσχετισμών.

Έχει παρουσιάσει έργα του σε ατομικές: «Αστορ» 1965, 1976, 1978. Ινστιτούτο Γκαίτε, Θεσσαλονίκη 1967, 1976, 1978. Ινστιτούτο Γκαίτε, Θεσσαλονίκη 1967, 1976. «Brachot, Βρυξέλλες, 1970. «Πανσέληνος» Θεσσαλονίκη 1982, 1984, 1986. «Σκουφά» 1985, 1988. «Opus 39» Λευκωσία 1989. «Έκφραση», 1990. «Μοιραράκη» 1992 κ.ά. Πανελλήνιες 1971, 1973, 1975. «Ζυγός» 1978. «Το Τρίτο Μάτι» 1979. «Dracos» 1987. «Σπίτι της Κύπρου» 1988 κ.ά.
Η επιστροφή του στην Ελλάδα γίνεται δυναμικά από το 1978 με ατομικές εκθέσεις που
σηματοδοτούν την πορεία του. Το 1985 οι τζόκεϊ του Απόστολου Λάβδα προκαλούν
ιδιαίτερη αίσθηση σε μια ατομική έκθεση που πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία του
Αλέξανδρου Ιόλα, του διεθνούς μαικήνα της τέχνης ο οποίος υποστήριξε τη ζωγραφική του Λάβδα ειδικά τη δεκαετία του 1980 και ως το θάνατο του. Τα έργα του Λάβδα στη συνέχεια πήραν πολύ πιο ενδιαφέρουσες μορφές αποκαλύπτοντας ένα καινούριο κόσμο ισορροπιών, περισσότερο εύπλαστο κατασκευαστικά, ακμαιότερο εικαστικά και ανοιχτό σε ποικίλους ανανεωτικούς μετασχηματισμούς.

Όσο όμως και αν προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τη ζωγραφική του Απόστολου Λάβδα, ο ίδιος ο ζωγράφος έχει φροντίσει ώστε να αφήνει το θεατή να ξετυλίξει το νήμα της προσωπικής του σκέψης. Εμμένει στη θέση ότι είναι «καλλιτέχνης του δρόμου», ζωγράφος με την παραδοσιακή έννοια του όρου, ένας «ρομαντικός καταραμένος» που έχει ξεφύγει από τις εναλλασσόμενες μόδες του συστήματος και χαίρεται ακόμα την ηδονή της καθαρής ζωγραφικής.